Noc Kupały zwana również Nocą Świętojańską lub Sobótką to słowiański obyczaj obchodzony w czasie najkrótszej nocy w roku, nazywany świętem miłości, płodności, słońca i księżyca. Według tradycji obrzędy słowiańskie miały zapewnić świętującym zdrowie i urodzaj. W czasie tej magicznej nocy rozpalano ogniska, a podczas radosnych zabaw odbywały się różnego rodzaju wróżby i tańce. Dziewczęta plotły wianki z kwiatów i magicznych ziół, wpinały w nie płonące łuczywo i w zbiorowej ceremonii ze śpiewem i tańcem powierzały wianki falom rzek i strumieni. Nieco niżej czekali już chłopcy, którzy, niejednokrotnie w tajemnym porozumieniu z dziewczętami, próbowali wyłapywać wianki. Każdy, któremu się to udało, wracał do świętującej gromady, by odnaleźć właścicielkę wyłowionej zdobyczy. W ten sposób młodzi mogli kojarzyć się w pary bez obrazy obyczaju. Noc Kupały, Sobótki do dzisiaj są obchodzone, ale już dość luźno nawiązując do owych dawnych rodzimych tradycji.

Noc Kupały zwana również Nocą Świętojańską lub Sobótką to słowiański obyczaj obchodzony w czasie najkrótszej nocy w roku, nazywany świętem miłości, płodności, słońca i księżyca. Według tradycji obrzędy słowiańskie miały zapewnić świętującym zdrowie i urodzaj. W czasie tej magicznej nocy rozpalano ogniska, a podczas radosnych zabaw odbywały się różnego rodzaju wróżby i tańce. Dziewczęta plotły wianki z kwiatów i magicznych ziół, wpinały w nie płonące łuczywo i w zbiorowej ceremonii ze śpiewem i tańcem powierzały wianki falom rzek i strumieni. Nieco niżej czekali już chłopcy, którzy, niejednokrotnie w tajemnym porozumieniu z dziewczętami, próbowali wyłapywać wianki. Każdy, któremu się to udało, wracał do świętującej gromady, by odnaleźć właścicielkę wyłowionej zdobyczy. W ten sposób młodzi mogli kojarzyć się w pary bez obrazy obyczaju. Noc Kupały, Sobótki do dzisiaj są obchodzone, ale już dość luźno nawiązując do owych dawnych rodzimych tradycji.